Δικό μας το έγκλημα...

photo via cuberbreaker.com

Εδώ και μέρες ήθελα να γράψω κάτι για τον Βαγγέλη και όλο το ανέβαλλα γιατί αυτά που συμβαίνουν στην δική μου ζωή τον τελευταίο καιρό, έχουν απορροφήσει και το τελευταίο κύτταρο του μυαλού μου. Από χθες το πρωί όμως, ο κόμπος στο στομάχι δεν με αφήνει να ησυχάσω…Η είδηση του χαμού του Βαγγέλη, όσο κι αν ήμουν σίγουρη από την αρχή για την έκβαση αυτής της ιστορίας, έγινε θηλιά στον λαιμό μου και με πνίγει.

Δεν είμαι ειδικός, δεν είμαι εκπαιδευτικός, δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι καν ο καλύτερος άνθρωπος που κυκλοφορεί επάνω στην γη, αυτοί οι τελευταίοι οι καλοί, νομίζω πως μας κοιτούν από ψηλά και μας κοροϊδεύουν για την κατάντια μας και τον κόσμο που ζούμε. Είμαι όμως μάνα και το παιδί μιας άλλης μάνας και με αυτή την ιδιότητα μου γράφω. Γιατί εχθές δεν ήθελα να αφήσω από την αγκαλιά μου τους γιους μου. Γιατί τους παρακολουθούσα το βράδυ κουκουλωμένους στα παπλώματα τους και πονούσε η ψυχή μου. Πονούσε για τον κόσμο που εσύ κι εγώ χτίζουμε και συντηρούμε για να ζήσουν εκείνοι.

Ο χαμός του Βαγγέλη, του Άλεξ στην Βέροια, καθώς επίσης και οποιουδήποτε άλλου παιδιού γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιου άλλου παιδιού, είναι δικό σου και δικό μου έγκλημα. Ευθύνομαι εγώ και εσύ, για αυτά τα παιδιά. Και για τα παιδιά θύτες και για τα παιδιά θύματα. Ευθυνόμαστε γιατί κοιτάξαμε περίεργα τον έγχρωμο πλανόδιο πωλητή στον δρόμο, όταν πηγαίναμε τα παιδιά μας στο πάρκο. Ευθυνόμαστε γιατί ρίξαμε κλωτσιά επιδεικτικά στο αδέσποτο σκυλί που πλησίασε τα παιδιά μας. Ευθυνόμαστε γιατί πάνω στα νεύρα μας, σηκώσαμε και δώσαμε «μια στον ποπό» του παιδιού μας όταν δεν έφαγε όλο του το φαγητό. Ευθυνόμαστε γιατί είδαμε τον έξαλλο πατέρα να χαστουκίζει το παιδί του στην τράπεζα επειδή έκανε φασαρία και δεν αντιδράσαμε.

Σκεφτείτε το…Πόσες από τις καθημερινές μας πράξεις, εκφράσεις, κρίσεις, φιλτράρουμε πριν την εκσφενδονίσουμε μπροστά στα παιδιά μας; Γιατί τα παιδιά μας είναι ένας λευκός καμβάς…Η ζωγραφιά που θα μείνει στο τέλος, είναι δικό μας δημιούργημα. Εμείς επιλέξαμε τα πινέλα, εμείς τα χρώματα, εμείς την τεχνοτροπία. Όποιο χρώμα αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε επάνω σε αυτόν τον καμβά, ακόμα κι αν στην πορεία αλλάξουμε γνώμη, θα μείνει εκεί…Δεν θα σβηστεί ποτέ. Ακόμα κι αν μετανιώσουμε που το χρησιμοποιήσαμε. Όταν το έργο ολοκληρωθεί, αυτό που θα απεικονίζει θα είναι αυτό που ΕΣΥ και ΕΓΩ ζωγραφίσαμε.

Συμβουλές δεν μπορώ να δώσω σε κανέναν. Αυτό που με καθοδηγεί στο μεγάλωμα των δικών μου παιδιών είναι μόνο η αγάπη. Και το τι δεν θα ήθελα ποτέ να βιώσουν τα παιδιά μου. Δεν ξέρω εάν είναι ο σωστός τρόπος όμως είναι ο δικός μου. Και προσεύχομαι κάθε μέρα να είναι ο καλύτερος δυνατός. Προσεύχομαι έτσι όπως κρατάω στα χέρια μου αυτά τα δύο εύπλαστα πλάσματα, να μην τα τραυματίσω. Με κανέναν τρόπο. Προσπαθώ να τα αγγίζω και να τα «δουλεύω» με αγάπη και προσοχή. Γιατί ξέρω πολύ καλά πως κάθε άγγιγμα και κάθε παρέμβαση μου, θα μείνει ως βίωμα τους μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Γιατί είμαι 38 χρονών και τα παιδικά μου βιώματα είναι αποτυπωμένα επάνω στο πετσί μου. Γιατί τα δικά μου βιώματα, έστω και φιλτραρισμένα από εμένα, γίνονται βιώματα και των δικών μου παιδιών.

Εύχομαι ο Βαγγέλης, να είναι το τελευταίο παιδί που έφυγε τόσο νωρίς και τόσο μόνο του... Είτε πρόκειται για αυτοκτονία, είτε δολοφονία, τελικά, λίγη σημασία έχει… Γιατί και στις δύο περιπτώσεις,το έγκλημα είναι δικό σου και δικό μου…

Καλό ταξίδι παλικάρι μου…Εύχομαι εκεί που πας, να μην είσαι πια μόνος…

Μαμά Μελίνα

Το τραπέζι της Καλής βραδιάς!

Photo via http:www.scoprireistanbul.com

Οκ το ξέρετε...Είμαι από την Κωνσταντινούπολη και είμαι πολύ περήφανη για την καταγωγή μου! Αν και δεν γεννήθηκα εκεί και έχω πάει μόνο μια φορά, όλες οι παραδόσεις και τα έθιμα που διατηρώ και θέλω να μεταφέρω και στα παιδιά μου κατάγονται από την Πόλη.

Οι Πολίτες φημίζονται για πολλά πράγματα. Είναι φιλόξενοι, γλεντζέδες, καλοσυνάτοι... Έχουν δικό τους λεξιλόγιο ( υπόσχομαι να επανέλθω με άρθρο για το λεξιλόγιο) , γελάνε πολύ και κλαίνε επίσης πολύ όταν θυμούνται την πατρίδα που άφησαν. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι η αφθονία και η ποικιλία γεύσεων και εδεσμάτων στα τραπέζια τους και ειδικά στο Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Θυμάμαι το τραπέζι της Πρωτοχρονιάς στο πατρικό μου σπίτι, όπου το ίδιο τραπέζι στρωνόταν και μαζευόταν τρείς μέρες συνεχόμενες μιας και γιόρταζε ο μπαμπάς μου. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, ανήμερα και δεύτερη μέρα, το σπίτι μας ήταν γεμάτο κόσμο και φαγητά...Πολλά φαγητά! Με αρώματα, χρώματα, μπαχαρικά και γεύσεις μοναδικές! Έβγαιναν τα καλά σερβίτσια της μαμάς μου, τα κρυστάλλινα ποτήρια με την ρίγα από φύλλο χρυσού, δώρο του γάμου της, τα καλά μας μαχαιροπίρουνα και τραπεζομάντιλα, η μαμά μου κλεινόταν για 2 μέρες πριν στην κουζίνα και μεγαλουργούσε.

Και έφτανε η στιγμή για το τραπέζι της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς... Τα πιάτα που στρώναμε στο τραπέζι, ήταν τα πιατάκια της πάστας για τα μεζεδάκια (και γιατί δεν χωρούσαν τα πιάτα φαγητού στο τραπέζι από τον όγκο των μεζέδων!) και τα ποτήρια του ούζου. Οι Πολίτες πίνουν βασικά μόνο ούζο και στο τσακίρ κέφι κρασί. Οι μεζέδες; Κάλυπταν όλο το φάσμα των γεύσεων και όλα τα γούστα! Πιατέλα με αλλαντικά, πιατέλα με τυριά και φυσικά δεν έλειπε ποτέ η πιατέλα με το σουτζούκι και τον παστουρμά σε φέτες, απαραίτητοι μεζέδες για το ούζο. Από ψαρικά παστές σαρδέλες, λακέρδα και τσιροσαλάτα.. Από σαλάτες υπήρχε το πιάζι (σαλάτα με ξερά φασόλια),ρώσικη σαλάτα, ταραμοσαλάτα και πατατοσαλάτα, όλα φτιαγμένα στο σπίτι. Ντολμαδάκια γιαλαντζί, λαχανοντολμάδες με ρύζι, σταφίδες και κουκουνάρια, γλώσσες αρνίσιες βραστές, κομμένες σε λεπτές φέτες και σερβιρισμένες με αλάτι και ρίγανη, μυαλά αρνίσια βραστά με λαδολέμονο, λουκάνικα κοκτέιλ βραστά με μουστάρδα, τα οποία τα χάραζε η μαμά μου στα 4 από την πάνω και κάτω πλευρά και όταν τα έβαζε μέσα στο βρασμένο νερό, έπαιρναν ένα περίεργο αλλά όμορφο σχήμα. Αυτοί ήταν οι κρύοι μεζέδες...Εννοείται πως είχαμε και ζεστούς! Τυροπιτάκια και κάϊσερι (παστουρμαδοπιτάκια), τυλιγμένα σε τρίγωνα , τα οποία τηγάνιζε η μαμά μου μόλις καθόμασταν στο τραπέζι για να τα φάμε ζεστά, κεφτεδάκια, πατατοκεφτέδες, Αρναούτ τζιερί (μοσχαρίσιο συκώτι κομμένο σε κύβους και τηγανισμένο, το οποίο σερβίρετε με κρεμμύδια σε φέτες, μαϊντανό και κόκκινο πιπέρι) και φυσικά μελιτζάνες και κολοκυθάκια τηγανιτά με τζατζίκι. Όλα αυτά ήταν οι μεζέδες για το ούζο!

Αφού απολάμβαναν όλοι τους μεζέδες της μαμάς μου, την γιορτινή ατμόσφαιρα και την όμορφη παρέα, σειρά είχε το κυρίως φαγητό. Ναι, μετά από όοοοολα αυτά, είχε και κυρίως φαγητό! Μαζεύονταν όλα τα μικρά πιατάκια της πάστας, άδειαζε το τραπέζι από τα περιττά και έβγαιναν τα πιάτα φαγητού. Το κυρίως φαγητό ήταν πάντα μοσχαράκι ρόστο (κοκκινιστό, με μια ιδιαίτερη σάλτσα συνταγή της γιαγιάς μου) και συνοδευόταν από πιλάφι και πατάτες για όσους δεν ήθελαν το πιλάφι. Το πιλάφι φτιαχνόταν απαραιτήτως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς σε όλα τα Πολίτικα σπίτια γιατί έχει έναν συγκεκριμένο συμβολισμό.. Όσα είναι τα σπυριά του ρυζιού, τόσα να είναι τα καλά που θα έρθουν στο σπιτικό με τον καινούριο χρόνο. Το φαγητό συνοδευόταν από άλλη σαλάτα, μια μεγάλη πιατέλα με τριμμένο καρότο, λάχανο άσπρο, λάχανο κόκκινο και μαρούλι, όχι ανάμεικτα, αλλά βαλμένα στην πιατέλα ανά είδος λαχανικού και χρώμα, ένα ουράνιο τόξο σε πιατέλα!

Μετά το φαγητό και αφού κόντευε πια να αλλάξει ο χρόνος, το τραπέζι άλλαζε μορφή! Μαζεύονταν όλα και σειρά έπαιρναν τα σιροπιαστά γλυκά, οι πιατέλες με τα φρούτα, φρέσκα και ξερά, οι ξηροί καρποί, η βασιλόπιτα που έβγαζε η μαμά μου στο τραπέζι με περίσσια χάρη και καμάρι επειδή ήταν και αυτή από τα χεράκια της και πάντα, μα πάντα, όσα χρόνια θυμάμαι, έλεγε ότι δεν της φούσκωσε η ζύμη (άσχετα που πάντα ήταν πετυχημένη!). Τα ποτήρια της σαμπάνιας παραταγμένα σαν σε μάχη και όλοι, μικροί και μεγάλοι, περιμέναμε την αλλαγή του χρόνου! Και αφού άλλαζε ο χρόνος, η παρέα και το γλέντι, κρατούσε μέχρι το πρωί!

Μπορεί να σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά, δεν ξέρω...Όμως για εμένα που έχω μεγαλώσει έτσι, αυτό είναι ένα φυσιολογικό Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι! Από αυτά που σας έγραψα πιο πάνω, δεν έμενε τίποτα, κι αν έμενε, τα τραπέζια έδιναν και έπαιρναν καθημερινά για να μην πεταχτεί τίποτα και να τα ευχαριστηθούν οι καλεσμένοι μας.Μα πάνω απ' όλα, αυτή που ευχαριστιόταν πιο πολύ απ' όλους ήταν η οικοδέσποινα, δηλαδή η μαμά μου, όταν έβλεπε την ευχαρίστηση στο πρόσωπο των καλεσμένων της και ως άλλη Λωξάνδρα, παρά την κούραση της, χασκογελούσε και απολάμβανε κάθε στιγμή.

Καλή και ευλογημένη χρονιά σε όλους μας! Υγεία, υγεία,υγεία και ευτυχισμένες στιγμές στα σπιτικά σας!! 

Το συγκεκριμένο άρθρο μου, δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο IVFforums.gr